بنام خدا

بر روی شــن، جز ردپای ســـرخ خــنـجر نیست
جز نـــغمه‌هایی مانده از آوای پــــرپـــــر نیست
آن ســــو: نگـــــاه مادری بـــی‌تاب فــــــرزندی
این سو: یتیمی خفته با دستی که دیگر نیست

○♠○♠○♠○♠○

بتاب ای مه که زینب دل غمین است
پریشان دل ز مرگ شاه دین است
بتاب ای مه رقیه دل کباب است
ز مرگ باب خود در پیچ و تاب است

○♠○♠○♠○♠○

قتیل کربلا را دوست دارم
ذبیح بالقفا را دوست دارم
من از زوار دشت کربلایم
عزیز مصطفی را دوست دارم

○♠○♠○♠○♠○

شب رسید و روز عاشورا گذشت
سوختند آن خیمه و خرگاه را
در دل شب زینب بی خانمان
ترک کرد آن سوخته خرگاه را

○♠○♠○♠○♠○

چون خودی را در رهم کردی رها
تو  مرا  خون،  من  ترایم  خونبها
هرچه بودت، داده ایی اندر  رهم
در رهت من هر چه دارم می دهم

○♠○♠○♠○♠○

کـشـتـه دیـن گـفـت خـواهـم بـا خـدا سـودا کنم
مـیـروم در کــربـ‍ـلا تــا نـهـضـتـی بـرپـا کنم
مـن حـسـیـنـم نـوگـل بـسـتـان زهــرای بـتــول
حکـم یـزدان را مـیـان مـسـلمین اجرا کنم

○♠○♠○♠○♠○

در قـتـلــگــاه لالـه هـا در زیـر تـیـغ و نـیزه ها
گـفـتا چنین خون خدا زینب بیا زینب بیا
ای خـواهـر غــم پــرورم وی یــادگــار مــادرم

○♠○♠○♠○♠○

بــیــــاد عــــزیــــز دل بـــــوتـــــــراب
دلـم گشته پرخون و چشمم پـرآب
بــمـــاه مــحـــرم بـــدشـــــت بـــــــــلا
شد از جور عدوان چو قحطی آب

○♠○♠○♠○♠○

بر حربگاه چون ره آن کاروان فتاد
شورو نشور واهمه درکمان فتاد
هم بانگ نوحه غلغله درشش جهت فکند
هم گریه برملائک هفت آسمان فتاد

○♠○♠○♠○♠○

نه تنها خیمه گاهم ز آتش بیگانه می‌سوزد
که بنیاد وجودم، از غم جانانه می‌سوزد
در خونین ز چشمانم، به دامن، چون نیفشانم؟

○♠○♠○♠○♠○

خونی چکید و حنجره ی خاک جان گرفت
بغضی شکست و دامن هفت آسمان گرفت
آبی که دستبوس عطش بود شعله زد

○♠○♠○♠○♠○

خونی که روی یال تو پیداست ذوالجناح
خون همیشه جاری مولاست ذوالجناح
یک قطره آفتاب به وی تنت نشست
بوی خدا ز یال تو  برخاست ذوالجناح

○♠○♠○♠○♠○

زمین و آسمان کربلا شد وصل با آتش
میان خیمه ها پیچید بی شرمانه تا آتش
به همراه عطش راه تو را از چار سو بستند
تمام سنگها سر نیزه ها و زخم با آتش

○♠○♠○♠○♠○

ای که دین از سعی تو تضمین شده
کربلا از خون تو رنگین شده
تکیه گاه ما تویی مهر و ماه ما تویی
یا شهید و یا غریب السلامُ عَلَی الشَّیبِ الخَضیب

○♠○♠○♠○♠○

شب تا سحر یک ریز صحرا گریه می کرد
پیش از طلوع صبح، فردا گریه می کرد
تقدیر می خواهد دلش فردا نیاید
آخر چرا دنیا سرا پا گریه می کرد

○♠○♠○♠○♠○

در خیمه ها صدای خدایا بلند شد
زینب برای پرسش آیا؛ بلند شد
فریاد وا حسین؛ ز اعماق سینه اش
تا گشت با خبر ز قضایا بلند شد